Oljesheikar?

Nok ein tur er unnagjort. Denne veka blei det litt voksenopplæring i chifen til Dukusen si hytte. Han og ein annan jobbar for oss, men det er behov for litt oppklaring både på økonomi og kva som må gjerast for å bli ferdig. Sjølv om me kan snakka engelsk med kvarandre, har det vist seg både her og i andre tilfelle at me frå Norge og dei frå Ghana har ulike oppfatningar og forestillingar om kva eit ord betyr. Kommunikasjon ved hjelp av bilete eller konkret vising av framgangsmåte ser ut til å vera det sikraste, men ikkje alltid like lett å få til. Derfor er det viktig å vera til stades.



Styret frå Norge er på besøk denne veka. På vegen traff me ein mann med palmeoljefrukt, noko som måtte undersøkjast.








På området til universitetet i Accra skal me til me ein førproduksjonsfarm. Området må ryddast for vegetasjon, og deretter gjerast klar for såing. Det er framleis ein del skjær i sjøen, men me har ikkje truffe dei alle...

Ut på tur

Utandørs frisørsalong i Kwame Danso







Stort sett er eg meir eller mindre på farten, kjennest det ut som. Måndag og tysdag denne veka var det 19 timar frå start til slutt, og tysdag 14 timar. Slikt sit i kroppen litt etterpå.


Her helsar eg på chiefen i Kwame Danso.








Overalt møter me menneske som er interesserte i å jobba for oss, i første omgang med å gjera store landområde klare for planting. Det vil i praksis seia å skjera ned gras, buskar og mindre tre, og å brenna eller transportera dette vekk.

I Dukusen blei dei to første motorsagene monterte og prøvekjørt. Litt av nokre monster, men dei vil ha slike her.

Torhild heime att

Onsdag kveld reiste Torhild heim att, så nå er det tilbake til opplegget me hadde før jul. Før ho reiste fekk ho med seg litt til, både handling på gata og kjøp av stoff til nye plagg. Dei blir sydde her og tatt med heim av meg til påske.


I vekene her har Torhild drive med litt handarbeid.

Elles er ho ikkje særleg imponert over korleis folk her slenger frå seg søppel. P.g.a. problem med å få kjøpt ein lisens for Microsoft office har eg ikkje fått retta opp desse bileta, - men det greier kanskje du? Biletet nedafor er vegkanten utafor huset.









Torsdag kveld var det semifinale i African Cup of Nations, der Ghana dessverre tapte 0-1 mot Kamerun. Det var ikkje mykje liv i gatene i går kveld..

Dette er monument og talarstol på Independence Square, ein veldig stor plass nede ved sjøen der militæret har parader og der presidenten og ev andre viktige personar viser seg og held talar.

Kvartfinale

Søndag ettermiddag var det kvartfinale mellom Ghana og Nigeria i African Cup of Nations. Ein kamp mellom Ghana og Nigeria er 10 gonger så viktig som ein kamp mellom Norge og Sverige, minst.

Me kom til stadion litt før klokka tre, og kampstart var klokka fem. Det var likevel mykje liv og røre, som tok til i styrke og intensitet etter kvart. Me blei kroppsvisiterte ved inngangen, og Torhild måtte gi frå seg ei fløyte ho hadde kjøpt som ein del av supportarutstyret. Ei dame litt nedafor oss hadde greidd å smugla inn ei fløyte, men då ho hadde halde på ei lita stund - lenge før kampstart - kom ein politimann og ville ha fløyta. Ho nekta og laga mykje styr - diskuterte sikkert minst fem minutt før ho endeleg gav seg for overmakta, som hadde auka litt i og med at andre vanlege vakter og kom til.

Kampen var ikkje spesielt god, og Ghana kom på etterskot då Nigeria skorte på straffe, men nasjonen sin helt, Essien (Chelsea), nikka inn utlikning tre minutt på overtid i første omgang. I andre omgang fekk Ghana ein forsvarsspelar korrekt utvist, men då fann dei ut at her må det jobbing til. Ikkje ufortent greidde dei å scora og vann til slutt 2-1, til kjempejubel og fest i gatene og overalt.




Når publikum ikkje var heilt fornøyd med dommaren, kasta dei vannflasker inn på banen, og når Ghana scorte, kasta dei vatn rundt på folk rund seg. Derfor blei me litt våte.

Tur til Atebubu og Dukusen

Torsdag og fredag (31.1-1.2) tok me ein ny tur til Atebubu og Dukusen. Lang kjøretur frå Accra til Atebubu, ca 7,5 timar. Der traff me dei som var viktige å treffa i forhold til plantasjeoppstart. Mest interessant i så fall var besøk i landsbyen som er utgangspunkt. Her var folk interesserte i å høyra kva me skulle til med, og som elles hadde dei lyst til å bli fotograferte.

I løpet av samtalen under treet kom det fram at dei skulda landeigaren 10 GHc av årsleiga for området dei disponerer. Dette svarer til om lag 55 NOK. Då eg forstod kva det gjekk i, drog eg opp ein 10 GHc seddel frå lommeboka og gav til ledaren i landsbyen, slik at han kunne betala eigaren, som var til stades. Det blei stor jubel og mange kom og takka meg i handa. Ufatteleg å sjå og oppleva slik fattigdom. Men folk såg ut til å ha godt humør og såg fram til arbeid.


I Dukusen fann me fram til område å starta rydding for såing, og me fekk også tid til å treffa paramount chief, Nana Kwame Akuoko Sarpong, far til Ama. Han var veldig glad for pengane som var komne til no. Dei hadde blitt brukt til å utbetra gatelys i Agogo og til eit gjerde rundt eit viktig bygg.


Dette er ei kakaofrukt me fann på ein plantasje ikkje langt frå Agogo.







Nå har me folk som skal setja i gang med rydding, slik at i løpet av relativt kort tid må me sprøyta og begynna å så. I vekene framover kjem eg nok til å vera meir eller mindre på farten.


Bushfire er den normale måten å starta landrydding på her i Ghana. Det brenn over alt, og ingen ser ut til å sjå etter. Når området er avsvidd, går ein inn med cutler (machete) og hakke, ev også motorsag, ryddar og brenn endå meir, og så kan planting ta til.



Eit døme på utnytting av lastekapasitet. Mange bilar er dessverre i nokså dårleg stand, men dei kjem seg fram, stort sett.